این روزها عبور هر ستاره دنبالهدار، حال و هوای آسمان را دگرگون میکند. نور هر ستاره که در دل سیاهی شب پنهان میشود، عمر کوتاه یاس را برای آسمانیان تداعی میکند؛ ابرها بهانهساز گریستن میشوند و غروبها دستمایه بغضهای فرو خورده…
جمادیالاول به نیمه رسیده و «فاطمیه» که از راه میرسد، حتی رنگ نیلگون آسمان هم دلهای عاشقان و ارادتمندان اهلبیت(ع) را میلرزاند؛ پرچمهای سیاه، بر فراز خانهها و تکایا برافراشته میشوند تا تسلایی باشند بر دل بیقرار تنها بازمانده خاندان پاکان؛ دل یوسف فاطمه(س)؛ مهدی صاحبالزمان(عج) …
سلام بر غمگینترین روایت معصومیت! که جان علی(ع) را با خود برد، غم را بر رخسار مهسای زینب(س) جاودانه کرد، موسم تنهایی حسن(ع) شد و طلیعه عاشورا در غم هجران او با سرنوشت حسین(ع) عجین شد…
اینک زمان دلدادگیست؛ ما پابند عنایت بانویی هستیم که آرامگاهی ندارد و مسکین شفاعت دردانه نبوتیم که در هجران صحن و سرایش سر بر سجده معبود مینهیم. همو که چون نیلوفر ساقه شکسته از گلستان معصومیت چیده شد و تا لحظه ظهور منجی عالم، عطر ناب مزارش هر فاطمیه در فضا میپراکند.
سلام خدا بر فاطمه(س)، یگانه بانوی معصوم عالم؛ آن لحظه که گام بر خاک نهاد و آن دم که از دنیا چشم فرو بست و آن لحظه که در نگاه فرزند موعودش(عج) تجلی مییابد…۹۶/۱۱/۲۹